Schron „Waligóra” to duży, betonowy schron bojowy o odporności "D" – jednokondygnacyjny tradytor artyleryjski. Uzbrojony był w 2 armaty polowe ustawione w pancernych strzelnicach na ruchomych platformach i 1 ciężki karabin maszynowy wz. 30 „Browning” ustawiony w strzelnicy w ścianie schronu. Nie zamontowano pancernej kopuły obserwacyjno – bojowej, ułożono jedynie na schronie worki z piaskiem. Posiadał 2 wyrzutnie rakiet oświetlających, strzelnice broni ręcznej oraz stanowiska do łączności optycznej. Urządzenia wentylacyjne nie zostały zamontowane. Schron został wybudowany w okresie lipiec – sierpień 1939 r. i brał czynny udział w walkach 2 września 1939 r. Załoga na rozkaz dowództwa wycofała się w nocy z 2 na 3 września. Widoczne na nim ślady ostrzału – szczególnie strzelnic – są wynikiem ostrzału z niewielkiej odległości podczas kręcenia przez Niemców filmu propagandowego w 1939 roku. Załogę schronu tworzyło: 3 podoficerów, 17 szeregowców i kanonierów pod dowództwem por. Leopolda Galocza.
