Schron bojowy "Wędrowiec" - dow. Kpt. Tadeusz Semik, zastępca - sierż. Stanisław Raczyński. Załoga 3 podoficerów i 15 szeregowców, łącznie 20 żołnierzy. Ciężki betonowy schron bojowy typu „D” uzbrojenie 1 działko ppanc. Boforsa kal. 37 mm, 3 ckm „Browning” wz. 30 kal. 7,92 mm, dwa w strzelnicach, jeden używany na górze schronu.. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, jedynie ułożono na schronie worki z piaskiem. Posiada dwa wyjścia zapasowe, dwie wyrzutnie rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia oraz urządzenia do sygnalizacji optycznej. Urządzenia wentylacyjne oraz agregat prądotwórczy i reflektory nie zostały zabudowane.
Schron wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. brał czynny udział w walkach 2-3 września 1939 r. Od południa 3 września powstrzymywał samotnie próby przejścia przez Węgierską Górkę oddziały niemiecki. Skapitulował około godz. 17.00 po wyczerpaniu amunicji. Z jego załogi zginęło 5 żołnierzy. Strzelcy Jan Fliś i Jan Kulpa 2 września podczas walki na górze fortu zza osłony worów z piaskiem, sierżant Stanisław Raczyński podobnie w czasie walki na górze schronu 3 września, strzelec Michalski w izbie bojowej działka ppanc. Strzelec Tlałka został zabity przez Niemców po poddaniu fortu.
SCHRON "WĘDROWIEC” udostępniony zwiedzającym jako Izba Pamięci. To muzeum poświęcone budowlom fortyfikacyjnym z 1939 roku oraz działaniom wojennym, jakie miały miejsce w pierwszych dniach II wojny światowej. Szczegóły na: http://www.wegierska-gorka.opg.pl/szczegoly.php?4231
UWAGA!
W okresie maj - wrzesień schron jest udostępniany zwiędzającym od poniedziałku do piątku w godz. 10.00 - 15.00 po wcześniejszym kontakcie telefonicznym, natomiast w sobotę i niedzielę w godz. 10.00 - 15.00.
Kontakt: Tel: (33) 864-21-87, e-mail: wegierska-gorka@opg.pl
Bilety wstępu:
dorośli - 8,00 zł
dzieci i młodzież ucząca się - 6,00 zł
W miesiącach od października do kwietnia schron jest nieczynny.
Schron artyleryjski "Waligóra" - dow. por. Leopold Galocz – załoga: 3 podoficerów i 11 szeregowców i kanonierów, łącznie 15 żołnierzy. Ciężki betonowy schron bojowy typu „D” – tradytor artyleryjski, jedno kondygnacyjny, uzbrojenie: 2 armaty polowe kal 76,2 mm w pancernych strzelnicach ustawione na ruchomych platformach, 1 ckm „Browning” wz. 30 kal. 7,92 mm w strzelnicy w ścianie schronu. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, jedynie ułożono na schronie worki z piaskiem. Posiada wyrzutnię rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia oraz urządzenia do sygnalizacji świetlnej. Urządzenia wentylacyjne nie zostały zamontowane.
Schron wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. brał czynny udział w walkach 2 września 1939 r. Załoga na rozkaz dowództwa wycofała się w nocy z 2/3 września. Widoczne ślady ostrzału – szczególnie strzelnic są wynikiem ostrzału z niewielkiej odległości podczas kręcenia przez Niemców filmu propagandowego w 1939 roku.
W okresie lipiec - wrzesień schron jest udostępniany zwiędzającym od poniedziałku do piątku w godz. 10.00 - 15.00 prosimy o kontakt telefoniczny dzień wcześniej.
Kontakt: Tel: (33) 864-21-87, e-mail: wegierska-gorka@opg.pl
W miesiącach od października do kwietnia schron jest nieczynny.
Schron bojowy "Włóczęga" - dowódca ppor. rez. Marian Małkowski – załoga 3 podoficerów, 13 szeregowców. Łącznie 17 żołnierzy.
Ciężki betonowy schron bojowy typu „D” uzbrojenie 1 działko ppanc. Boforsa kal. 37 mm, 3 ckm „Browning” wz. 30 kal. 7,92 mm, dwa w strzelnicach, jeden używany na górze schronu.. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, jedynie ułożono na schronie worki z piaskiem. Posiada wyjście zapasowe, jedną wyrzutnię rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia. Urządzenia wentylacyjne oraz agregat prądotwórczy i reflektory nie zostały zamontowane
Schron wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. brał czynny udział w walkach 2-3 września 1939 r. Walczył do ok. 8.30 3 września, został poddany po wyczerpaniu amunicji i możliwości walki. Z jego załogi zginęło dwóch żołnierzy: kapral Franciszek Tomaszek i kapral Bolesław Wiśniewski. W latach 50-tych wybudowano na schronie dom mieszkalny. Obecnie jest niedostępny do zwiedzania.
Schron bojowy "Wąwóz" - dowódca ppor. rez. Antoni Chudziński. Załoga 4 podoficerów i 13 szeregowców, łącznie 18 żołnierzy.
Ciężki betonowy schron bojowy typu „D” uzbrojenie 1 działko p.panc. Boforsa kal. 37 mm, 4 ckm „Browning” wz. 30 kal. 7,92 mm, dwa w strzelnicach, jeden używany na górze schronu.. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, jedynie ułożono na schronie worki z piaskiem. Brak wentylacji, oświetlenia, wodociągu, łączności. Posiada wyjście zapasowe, wyrzutnie rakiet oświetlających, zrzutnie granatów i rury do sygnalizacji optycznej. W części wysadzonej znajdowała się strzelnica obrony wejścia. stanowisko działa p.panc..
Schron wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. brał czynny udział w walkach 2-3 września 1939 r. W dniu 3 września nie prowadziła ostrzału w kierunku zachodnim z powodu uszkodzenia w czasie walk nocnych działka ppanc. i ckm. w izbach bojowych od strony Węgierskiej Górki. Załoga do wyczerpania amunicji ostrzeliwała próby obejścia polskich pozycji od miejscowości Żabnica. Po wyczerpaniu amunicji około 19.00 odparła jeszcze granatami ostatni atak. Wieczorem pod osłoną ciemności opuściła schron. Część załogi dołączyła przez góry do wojsk polskich i i żołnierze walczyli do poddania kapitulacji w okolicach Lwowa. Dowódca schronu ppor. Antoni Chludziński dostał się do niewoli sowieckiej, był więziony a następnie zamordowany przez Rosjan w Charkowie. Schron wysadzony został w roku 1939 roku przez Niemców, którzy zdetonowali w nim miny z pola minowego w Węgierskiej Górce.
Schron „Wyrwidąb” wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r.. Ciężki betonowy schron bojowy typu „D”. Docelowo -uzbrojenie 3 ckm „Browning” wz. 30 kal. 7,92 mm. Kopuła pancerna nie została zamontowana, brak wyposażenia i instalacji wentylacyjnej, wodnej, elektrycznej (agregat). Posiada wyjście zapasowe, dwie wyrzutnie rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia. Budowany w VII-VIII 1939 r. nie brał udziału w walkach 2-3 września 1939 r. Wysadzony został podczas ćwiczeń batalionu bielskiego w 1968 roku.
